Interview Style 020 – “Ik haal kracht uit mijn vrouwelijkheid”

Tekst: Isabel Michelotti / Fotografie: Corné van der Stelt

Ze is op haar 46eeen van de lingeriemodellen van de nieuwe collectie van Marlies Dekkers. Sexy bikini’s, hotpants en pumps zijn voor Beertje van Beers een manier om haar vrouwelijkheid te vieren. “Met uiterlijk vertoon heeft dat niets te maken. Ik ben blij met mijn lichaam, trots op wat het kan. Daar haal ik kracht uit.”

In de fotostudio dartelt ze rond in een gebloemde kimono. Ze schept haar bord vol tijdens de lunch – ‘Ik eet alles’ – en komt daarna voor de volgende foto tevoorschijn in een halflange rok met split aan de voorkant. “Gooi je been eens omhoog”, roept de fotograaf. Dat hoef je tegen Beertje geen twee keer te zeggen: ze zwaait haar been als een volleerd ballerina torenhoog de lucht in, nét op het moment dat de foto wordt genomen. Het resultaat is een full frontal shotwaarin we meer zien dan de bedoeling was – zelfs de fotograaf bloost ervan.

Beertje lacht, zonder gêne, knipoogt en gaat rustig door met poseren. Het is typerend voor wie ze is: een tikkeltje ondeugend, maar altijd charmant.

Een dag later ontmoeten we elkaar in een koffietentje in de pijp, vlakbij haar huis. De fotoshoot vond ze ‘een feestje’, zegt ze, maar er is ook nog een andere reden waarom ze graag op de cover van dit blad staat: “Op deze leeftijd heb ik een toegevoegde waarde als model. Tussen al die jonge meiden of oudere vrouwen bij wie elke rimpel is opgevuld. Je zou bijna vergeten hoe dat eruit ziet, 46 en geen botox. Nou, zo dus.”

Is dat de reden dat Marlies Dekkers jou in haar magazine ‘de ultieme vrouwelijke feminist’ noemt?

“Feminisme is het recht om te claimen dat je als vrouw je vrouwelijkheid mag vieren. Op welke manier dan ook. Dat hoeft heus niet in je bikini op Instagram, zoals ik dat doe. Je vrouwelijkheid uiten, kan ook in een mannenpak. Na de eerste en tweede feministische golf, waarin wij vrouwen ons mannetje stonden, hebben we inmiddels de luxe, maar óók de noodzaak, om ons vrouw-zijn te omarmen. In plaats van altijd met de mannen mee te rennen. Daar word je toch doodmoe van? Ik haal kracht uit mijn vrouwelijkheid. Gebruik het, vier het! Of je dat nu op hoge hakken doet of door te kickboksen.”

Maar als je die vrouwelijkheid op je werk viert in een kort rokje met hoge hakken, krijg je als vrouw wellicht toch het gevoel dat je mannelijke collega’s je minder serieus nemen. Hoe ga jij daarmee om?

“Ik heb het gevoel dat ik mijn leven zo heb ingedeeld, dat ik me kan uiten hoe ik wil en wél serieus wordt genomen. Het hangt er maar net af met wie je jezelf omringt. En hoeveel je er voor overhebt je levensstijl aan te passen, zodat je je vrouwelijkheid kunt uiten op een manier die helemaal bij je past – ook als dat in een kort rokje is. Mijn Thaise oma had alleen haar glamour en vrouwelijkheid toen ze naar Nederland kwam; mijn moeder droeg zulke korte rokjes dat ze grapten dat ik met een longontsteking zou worden geboren. Ook voor mij is mezelf vrouwelijk kleden een bron van energie. Met uiterlijk vertoon heeft dat niets te maken. Het gaat niet om aandacht. Het gaat om hoe je in je vel zit. Ik ben blij met mijn lichaam en dankbaar voor wat het kan. Ik ben er trots op dat ik dat kan uiten op een manier die voor 100 procent bij mij hoort. Daar heb ik hard voor gewerkt en ook dingen voor opgegeven. Want feminisme is ook: onconventionele keuzes maken om het leven te kunnen leiden dat bij jou past.”

Welke keuze was dat in jouw geval?
“Dat was een beslissing die op papier een huisvrouwenactie uit de jaren 50 leek, maar in feite het dapperste besluit is dat ik ooit heb genomen.Toen ik zwanger was, riep ik tegen mijn man: ‘We gaan alles 50/50 doen!’ Hij had gespaard om minder te kunnen werken en mij na de geboorte te helpen, zodat ik als kersverse moeder mijn werk als freelance journalist kon blijven uitoefenen. Maar toen mijn dochter er eenmaal was, merkte dat ik het eigenlijk heel goed redde met haar samen. Dus ik zei tegen mijn man: ga jij weer lekker werken, laat mij dit doen.
Ik zag het moederschap als een nieuwe fulltime baan. Ik kreeg energie van moeder zijn, zat op een roze wolk. Mijn ‘echte’ werk zag ik als ‘overwerk’. In de nachtelijke uurtjes zat ik achter mijn laptop, terwijl ik de Maxi-Cosi wiegde met mijn voet. Die nachten werken hakten erin toen Tigerlily een jaar of 2 was. Een crèche voelde niet goed. Ik wilde haar niet delen met die mensen, haha! Mijn man probeerde niet te veel te reizen voor zijn werk, maar kreeg juist steeds meer aanbiedingen. En toen zei ik tegen hem wat ik nooit had verwacht: ga jij twee tandjes harder werken, dan doe ik een stap terug.”

Was dat een lastige beslissing?
“Absoluut. Ik hou zó van mijn werk. Ik belde een te gekke nieuwe opdrachtgever af, daar heb ik wel een traantje om gelaten. Ook het vele reizen, waar ik dol op was, zegde ik vaarwel. Dat was te onrustig. Maar ik heb nooit spijt gehad dat ik minder ben gaan werken. Ik wist waar ik het voor deed. En toen Tigerlily eenmaal naar school ging, kon ik het grotendeels weer oppakken. Volgend jaar gaat ze naar de middelbare school. Mijn man zei laatst dat hij bijna jaloers kan zijn op het feit dat ik écht van elke seconde heb genoten. Ik heb niks gemist. Ik wil haar ’s morgens naar school brengen, klassenouder zijn, kletsen over haar dag. En ik heb nog steeds vlinders in mijn buik als ik haar ophaal. Wat ik wil zeggen: soms moet je bijsturen, keuzes maken om het leven te leiden waarin je de beste versie van jezelf kunt zijn.”

In ons land zijn nog steeds heel veel vrouwen financieel afhankelijk van hun man. Wat wil jij je dochter meegeven als het gaat om onafhankelijkheid?
“Laat ik vooropstellen: ik ben niet financieel afhankelijk. Ik red het in mijn eentje als dat moet. Ik zou minder vaak op vakantie kunnen, maar dat is niet het punt. Het belangrijkst voor mij is dat Tigerlily ziet dat ik hard werk. Dat ik dromen heb, doelen stel en mezelf bijvoorbeeld trakteer als ik iets extra’s heb verdiend. In de jaren dat ik minder werkte, ben altijd heel goed om me heen blijven kijken, ik heb potentiële opdrachtgevers in de gaten gehouden. Daardoor kon ik mijn werk weer fulltime oppakken en heb ik nu een droombaan. Bovendien ben ik op mijn 46emodel voor een prachtig lingeriemerk. En ik hoef geen enkele concessie te doen: ze willen me gewoon zoals ik ben! Ik ben dus trots dat ik altijd mijn eigen levensstijl heb bewaakt. Volgens mij gaat het daar om.”

Je man is heel veel op reis voor zijn werk, meer dan de helft van het jaar ben je eigenlijk een alleenstaande ouder. Gaat je dat goed af?
“Ja, want ik leef heel gedisciplineerd. Een dag als gisteren, die opgaat aan deze fotoshoot, betekent dat ik in het weekend om halfzes opsta. Dan heb ik al drie uurtjes gewerkt als Tigerlily wakker wordt. Kunnen we rustig scones bakken, kletsen, aan haar boekbespreking werken. Ik sport er ook nog bij. Ik lig dus vaak al om 9 uur in bed, anders kan ik dit niet allemaal doen.
Toen Tigerlily 5 was, begon ik over een tweede kindje te fantaseren. Maar ik dacht: wil ik écht een tweede kindje, of zou ik gewoon willen dat zij weer klein was? Ik dacht aan alle ballen die we nu in de lucht hielden, en dat nóg een kindje zou betekenen dat er weer een bal bij kwam – en dat ik er dus ook weer iets voor moest opgeven. Zo ontdekte ik dat het geen échte kinderwens was. Ons gezin voelde compleet.”

Komt je dochter wel voort uit een diepgewortelde kinderwens?
“Ik had het me altijd voorgesteld kinderen te krijgen, maar begon er pas over na te denken toen een vriendin van mij ivf onderging. Justin en ik waren toen een jaar of twee samen. We hadden een gesprek over hoe ver wij zouden gaan om een kindje te krijgen. Ivf, adoptie… we wisten het niet. En dus besloten we te kijken wat er gebeurde als we de natuur zijn gang lieten gaan. De eerste keer was het meteen raak! Ik had nog een journalistenvisum en pendelde heen en weer tussen de VS, waar Justin woonde, en Nederland. Daar woonden we in de pijp, heel klein op driehoog. Wonderlijk genoeg kregen we vlak na Tiger’s geboorte de kans om de hele zolderverdieping erbij te kopen. Ik zeg dus altijd tegen vriendinnen die twijfelen of ze klaar zijn voor een baby: als je een kindje krijgt, past je leven zich vanzelf aan. Het is niet andersom. Dat je eerst alles op een rij moet hebben.”

Wat is typisch Beertje aan hoe jij je dochter opvoedt?
“Lezen is heilig. Ik zeg altijd tegen haar: het is jouw verantwoordelijkheid dat er altijd een boek op je nachtkastje ligt. Zoals je ook je tanden moet poetsen. Met een goed boek ben je nooit eenzaam en je bent onafhankelijk. Je ziet de wereld door de ogen van iemand anders, het geeft je meer empathie. Het is zo makkelijk om in je comfort zonete blijven. Boeken schudden dat door elkaar!
En natuurlijk deel ik mijn voornaamste levensfilosofie met haar: doe elke dag iets engs en iets nieuws. Gênant, maar die wijsheid heb ik van Oprah… ‘Iets nieuws’ kan iets kleins zijn, zoals een nieuwe route naar school fietsen. Iets ‘engs’: ik ben op mijn leeftijd nog begonnen met karate, haha! Met die instelling is het heel leuk om Amsterdam steeds opnieuw te ontdekken. Eigenlijk ben ik constant op avontuur in de stad. En in mijn leven.”

Is de relatie met je man veranderd door het ouderschap?
“Absoluut. Een relatie moet sterk zijn om dat te overleven. Ik snap heel goed dat dit niet bij iedereen lukt. In die eerste maanden raak je elkaar een beetje kwijt. Je moet elkaar opnieuw ontdekken. Een van de dingen die ons heeft gered, is het feit dat Justin heel grappig is. In de 14 jaar dat ik hem ken, laat hij me minstens een keer per dag onbedaarlijk lachen. We moedigen elkaar aan en adoreren elkaar. Als hij hier is en we zijn thuis aan het werk, stoppen we soms wat eerder om samen om de hoek te gaan recyclen. Ja, recyclen! Dat is voor ons een feestje. En boodschappen doen. Lekker hand in hand naar de supermarkt wandelen. De gedachte om samen met Justin oud te worden, vind ik zó leuk.”

Waren de relaties voor Justin ook zo stabiel?
“Oh nee, compleet anders. Hysterische liefdes. Die lessen in de liefde, je moet er doorheen. Anders zou ik Justin nooit hebben kunnen waarderen. Ik had hem vroeger te rustig gevonden. Ik zocht avontuur, de liefde was een vlucht. Bij Justin was het thuiskomen. Maar in die turbulente relaties heb ik mezelf leren kennen. Hoge pieken, diepe dalen. Liefdesverdriet, in de foetushouding op de keukenvloer. Ik werd nooit langzaam verliefd. Het was – ook met Justin – pats boem, meteen in vuur en vlam.”

Hoe kwam je over je liefdesverdriet heen?
“Tijd heelt, denk ik. Maar wat mij hielp, was het eren van de liefde. Mensen zeggen als een liefde klaar is: het was een eikel, vergeet hem. En je gaat denken: ik was gek, ik liet me meeslepen in een liefde die niet echt was. Pas een tijdje geleden had ik er vrede mee door te denken: die liefde was wél echt. We waren gewoon te jong, te druk met onszelf. Zo kan ik het een plek geven. Bij Justin kan ik volledig mezelf zijn, hij vindt me geweldig zoals ik ben. Natuurlijk hebben we weleens ruzie. Met een jetlag serieuze gesprekken voeren, is altijd een valkuil. Maar er stormt nooit iemand woedend het huis uit. Hij doet vaak de afwas en laat dan twee vette pannen staan. Daar zou ik een punt van kunnen maken, maar dat heb ik nooit gedaan. Ik lach erom. Volwassenheid komt met de jaren. Choose your battles.”

Dat vurige, van wie heb je dat?
“Van mijn Thaise oma. Die was ook in één klap verliefd op mijn opa. Dat is een bijzonder verhaal: mijn opa – ¼ Nederlands, ¾ Chinees – woonde op zijn 18emet zijn ouders in Indonesië toen de oorlog uitbrak. Hij werd krijgsgevangene van de Japanners en bouwde mee aan de Birma-spoorlijn bij Kachanaburi, aan de rivier Kwai. Mijn oma was een welgestelde Thaise die de krijsgevangenen eten bracht in een bootje. Het was liefde op het eerste gezicht. Na de oorlog heeft mijn opa haar 3 maanden lang gezocht – en gevonden. Ze stichtten een gezin, maar hij had een oorlogstrauma, was depressief. Het schijnt dat hij troost haalde uit mijn geboorte. Toen ik 2 was, ging hij terug naar Thailand omdat hij de brug over de rivier Kwai wilde zien. Hij heeft afscheid van mij genomen. Volgens mijn moeder heeft hij gezegd: ‘Opa gaat naar Thailand, en ik denk dat ik daar doodga’. Hij beloofde altijd op me te passen en gaf me een armbandje met een olifantje eraan. Omdat olifanten weten wanneer ze doodgaan, ze gaan dan een heel eind lopen. In Thailand heeft hij de brug gezien, daarna stierf hij aan een hartaanval. Mijn oma en ik werden daarna heel erg close. Ze overleed twee jaar geleden, maar ze is altijd bij me.”

Voel je dat zo?
“Zeker. Een visagist, die ik verder niet kende, zei ooit tegen me: ‘Ik voel iemand bij jou. Toen je heel klein was, heb je iemand erg gelukkig gemaakt. En is er iets met een olifant..?’ Ongelooflijk, toch. Maar ik verzin het niet. Mijn opa was pas begin 50 toen hij overleed, nog best een knappe man. Bij zijn graf stond zijn foto. Mijn oma dacht: het zal mij niet gebeuren dat als ik later doodga, er naast die mooie vent een foto komt van mij als oud besje. Dus wat deed ze? Ze verfde haar haren wat zwarter, deed haar felle lippenstift op, stipte haar moedervlek aan en liet een foto van zichzelf maken. Ze kocht een knalroze graf naast mijn opa en zette daar alvast haar foto bij. Tijdens haar begrafenis in Thailand hebben we haar in dat roze graf bijgezet. Ik droeg een zwart jurkje met grote oorringen en hele hoge rode hakken, helemaal in haar stijl. Elke keer als ik lipstick opdoe, voel ik haar bij me. Die oma-energie, dat is ook wat maakt dat ik gisteren dat been zo – hup – de lucht in gooide. Kan mij het schelen, ik doe toch wat ik wil. Net als zij. Maar altijd elegant. En met een knipoog!”

KADER

Wie is Beertje?
Naam Barbara Berina van Beers
Geboren Breda, 28 augustus 1972
Gezin Een Nederlandse vader, Thais-Chinese moeder en een jongere zus
Echtgenoot Justin Pate, ‘wrapper’ van beroep: hij is expert in het beplakken van spullen, gebouwen en vervoersmiddelen en reist hiervoor de wereld rond.
Dochter  Tigerlily Bella Grace (11)
Loopbaan Na een modellencarrière die haar naar Tokio, Parijs en de VS bracht, begon ze in Engeland als presentator van Top of The Pops bij de BBC. In Nederland presenteerde ze voor Veronica en RTL. Vanaf 2001 werkte ze als freelance journalist voor o.a. De Telegraaf, Grazia, Nieuwe Revu, Vivaen Esquire. Op haar 40esierde ze de jubileumcover van Playboy. Beertje doet vertaalwerk en is co-writer van het magazine Feminine/Feminist van ontwerpster Marlies Dekkers, dat wereldwijd wordt gedistribueerd.