In de rubriek ‘Schaamrood’ (Veronica Magazine): ‘Mensen noemden me triest’.

Beertje van Beers zingt als een toondove kraai. Dat zorgt vaak voor komische momenten, maar één keer schaamde de brunette zich echt toen ze op internet compleet werd afgebrand. 

No Voice of Holland “Ik kan presenteren, kan schrijven, maar zingen? Nee. En dat terwijl ik het zo graag doe. Thuis en in de auto zing ik het liefst kéihard. Dan beeld ik me in dat ik klink als Stevie Nicks van Fleetwood Mac: sexy met een rauw randje. Helaas horen vrienden en familie iets anders. Oren bloeden wanneer ik weer een lied om zeep help.”

Beertje brult “Ik moet zelf meestal ontzettend lachen om mijn gebrek. Ik weet nog dat ik me als kind aanmeldde bij het kerkkoor. Mijn verontwaardiging toen ik nooit uitgekozen werd voor een solo en alleen mocht voorlezen, ik snapte er niets van! Een ander vocaal dieptepunt was mijn toen ik met Martin Gaus de Geef Pootshow presenteerde. Hierin zaten wat liedjes die we vooraf in een studio opnamen. Ik was vol zelfvertrouwen, had druk geoefend. ‘Geeeeef poot!’, brulde ik enthousiast. Die arme studiotechnici. Ze moesten mijn stem wel vijf keer dubben, omdat ik zo iel klonk. Al even pijnlijk voor omstanders was mijn deelname aan het muziekprogramma ZaterdagavondJURK! in 2014. Ik deed een nummer over Tinder op het wijsje van Timber van Pitbull. Ik had mijn mond nog maar net opengetrokken of ik hoorde de regisseur hard vloeken in het oortje van de opnameleider. Toen ik erna verder wilde gaan, merkte ik opeens dat mijn microfoon nagenoeg uitgedraaid was en die van mijn twee achtergrondzangeressen op maximaal volume stonden. Zo afgrijselijk was het dus kennelijk.”

De rondborstige Rinus? “Geschaamd voor mijn stem heb ik me nooit, behalve die ene keer toen ik er nota bene zelf de draak mee stak. Het blad Grazia vroeg me in 2012 voor een challenge: ik moest een clip maken à la YouTube-helden Rinus en Manita en kijken of het inderdaad zo was dat tegenwoordig iedereen een hit kon scoren. Ook al had je nul zangtalent. Beertje oh Beertje heette het liedje. De clip namen we op een druilerige dag op in het Amsterdamse Beatrixpark. Ik droeg een hysterisch cheerlader-achtig badpak met witte regenlaarzen en mijn man, die een ‘geile beer’ speelde, zette een enorm berenhoofd op. De lulligheid straalde er vanaf. Precies wat we wilden. We hadden zoveel lol.”

Haatplaat “Maar toen was daar het moment dat ik de clip op YouTube moest zetten en begon te pluggen. Binnen tien dagen had ik 35.000 views en ontstond er een kleine hype. Mijn missie om viral te gaan met een baggerclip was geslaagd. Alleen barstte er al snel ook een storm aan negatieve reacties los. Mensen noemden me een aandachttrekker, triest, iemand die er alles aan deed om in de schijnwerpers te komen. Ze lynchten ze me bijna. Ik voelde me plotseling zó kwetsbaar. Ik had nooit verwacht dat anderen er de humor niet van in zouden zien en dachten dat ik zelf echt vond dat ik goed kon zingen. Hun agressie en negativiteit vond ik shockerend. Het raakte mij diep. Wat het extra moeilijk en frustrerend maakte, was dat ik niemand mocht vertellen dat het een komisch bedoeld experiment was totdat de Grazia met daarin mijn artikel verschenen was. Dat was de afspraak. Zodra het nummer uit de winkel verdwenen, heb ik de clip meteen van internet gehaald. Ik wilde mijn leven terug. Mijn grap terug.”

De sexy misthoorn is terug “Twee jaar geleden heb ik de clip toch weer op mijn eigen YouTube-kanaal gezet. De stofwolken waren opgetrokken en hij blijft verschrikkelijk grappig. Een klein meesterwerkje. Ik had de clip destijds gewoon lekker moeten laten staan, vind ik nu. Wie weet hoeveel views ik had kunnen hebben! Ik vind het zonde dat ik me kennelijk iets heb aangetrokken van een stel humorloze Hollanders. Dat had ik nooit moeten doen. Zo zit ik ook helemaal niet in elkaar. Ik voel normaal gesproken nooit schaamte over de dingen die ik doe. Nu we het er zo over hebben, bedenk ik me ineens: Beer, misschien is het wel tijd om eindelijk eens zanglessen te nemen. Voor familie en vrienden zouden de autoritjes met mij dan een stuk dragelijker worden, haha.”

Tekst: Danny Poshttp://gowiththevlo.nl